Czaszka psa, datowana na 30 tysiąclecie p.n.e., w rzeczywistości należała do zwykłego wilka. Powtórne analizy kości spowodowały, że naukowcy ponownie rozpatrzyli teorię na temat udomowienia psów – pisze Discovery News.

Wcześniej uważano, że wilki przyłączyły się do ludzi jeszcze w epoce paleolitu, kiedy ludzie prowadzili życie łowców-zbieraczy, zabijając mamuty i inne duże zwierzęta epoki lodowcowej. Jednak dokładna analiza trójwymiarowego modelu czaszki (zwłaszcza gniazd oczodołów i kąta między czołem i nosem) spośród zwierząt z jaskini Goya (Belgia, 31 680 lat) i osady Eliseewicz (region Briańska, 13 905 lat) wykazały, że czaszki rzeczywiście należały do wilków.

Autorzy twierdzą, że psy domowe pojawiły się już nie w górnym paleolicie, lecz w neolicie i tylko wtedy, gdy ludzie przeszli do rolnictwa i osiadłego trybu życia. Czaszki z pochówku Szamanka II (region irkucki, 7 372 rok) i Ust-białej (Czukotka, 6 817 rok) potwierdziły ich psi charakter. Według biolog Abby Drake i jej kolegów, świadczy to o tym, że udomowienie psów następowało stosunkowo szybko. Starożytni ludzie nie oswajali jednak wilków.

„Wilki to zbyt niebezpieczne zwierzęta, żeby celowo je oswoić. Najprawdopodobniej, nieznany nam przedstawiciel psów kilka pokoleń mieszkał obok ludzi, którego przyciągnęły pozostałości żywności w „śmietnikach” pierwszej stałej osady” - mówi Drake.

Naukowcy podkreślają większe prawdopodobieństwo, że do ludzi dołączyły nie wilki, lecz małe psy, podobne do współczesnych kojotów i szakali.