Zwierzęta te są genetycznie mniej różne od swoich dzikich przodków w porównaniu z genetycznym powiązaniem między psami a wilkami. Dzikie koty zaczęły stykać się z ludźmi około 12 tysięcy lat temu, kiedy zaczęło się rozwijać rolnictwo. Małe wąsate drapieżniki pomogły rolnikom pozbyć się gryzoni.

Miejscem pochodzenia oswojonych kotów jest Bliski Wschód. Dane te potwierdzają starożytne przedstawienia artystyczne tych zwierząt i znaleziska archeologiczne w regionie Żyznego Półksiężyca. Składała się z Mezopotamii i Lewantu, obecnie ta ziemia znajduje się na terytoriach Libanu, Izraela, Syrii, Iraku, Turcji, Iranu, Jordanii i Cypru.

Tak więc w pochówkach datowanych na 9500 lat temu obok szczątków ludzkich znaleziono także kocie.

„Najwcześniejsze szczątki rzekomo udomowionych kotów w Egipcie pochodzą z czwartego tysiąclecia p.n.e. A począwszy od pierwszego tysiąclecia p.n.e. zwierzęta te rozprzestrzeniły się na inne kraje Europy i Wschodu drogą handlową i morską.

Należy zauważyć, że genetycy ze Stanów Zjednoczonych zebrali próbki ponad tysiąca losowo wyhodowanych kotów (stadium pośrednie między osobnikami dzikimi a rasami hodowlanymi), wśród których osobniki pochodziły głównie z Eurazji, a także kilku przedstawicieli dzikich kotów afrykańskich i domniemanych hybrydy dzikich kotów domowych i europejskich.

Eksperci doszli do wniosku, że pierwszymi udomowionymi kotami były populacje ze wschodniego basenu Morza Śródziemnego, a następnie rozprzestrzeniły się na wyspy położone w pobliżu wyspy i przeniosły się na południe przez wybrzeże Lewantyńskie do Doliny Nilu.

Autorka badań i genetyk kotów Leslie A. Lyons uważa, że koty nie są do końca udomowione, tj. nie słuchają rozkazów i są w stanie po zamieszkaniu w komfortowych warunkach obok człowieka przetrwać na ulicy dzięki instynktowi drapieżnika. Zwierzęta te są genetycznie mniej różne od swoich dzikich przodków w porównaniu z genetycznym powiązaniem między psami a wilkami.