Przyjęło się, że w 1876 roku stonka przepłynęła Atlantyk w ładowni statku. Po przybyciu do Europy zjadła najpierw pola ziemniaków w Niemczech, a następnie przeniosła się do innych krajów. W ZSRR stonka ziemniaczana stała się problemem na początku lat pięćdziesiątych, kiedy zaatakowała kołchozy na terytorium regionów Wołyń, Kaliningrad, Brześć i Grodno.

 

 

Obecnie stonka żyje niemal we wszystkich krajach świata, gdzie uprawia się ziemniaki. Cokolwiek naukowcy nie wymyślą, żadne narzędzia i metody nie są w stanie wyeliminować populacji szkodników. Chrząszcze nadal powodują szkody w uprawach. Ten „amerykański intruz” ma wysoki stopień adaptacji do zmieniających się warunków środowiska i wykazuje odporność na pestycydy, wykorzystane przeciwko nim.

 

 

Jak pozbyć się stonki ziemniaczanej? W małym gospodarstwie domowym najlepiej robić to ręcznie. Prędkość lotu tego owada waha się od 4 do 8 km / h. W pogodny dzień bez wiatru chrząszcze są w stanie pokonywać duże odległości. Dorosła stonka ziemniaczana jest zdolna do wydrążenia nory w ziemi na głębokość około 70 cm i tak może przetrwać ciężką zimę. Mróz nie jest wówczas dla niej straszny. Owad może przesiedzieć w swojej kryjówce nawet 2 - 3 lata. Biolodzy opisują przypadki, w których szkodnik mógłby siedzieć w ukryciu przez ponad 5 lat. 2 – 3 tygodniowa larwa stonki może zniszczyć do dziesięciu liści ziemniaka.